Tišinom svilene noći
jeca krik
one koja napušta
krajolik snova
ostavljajući plahtu čednosti
orošenu kapljicama rose
što izviru iz dubine duše
plaviučaste od ljubavi
i slaze
niz djetinje lice
čijem nevidljivom grču
oproštaj slutim
u rubinovom svitanju
poklonjena noć rastanka
sve više postaje prošlost
jednom srcu
trošnom i ispunjenom
srećom davanja beskraja
polaku sutonu hodi
eh Malena Malena
nikad ne okreći pješčani sat
nek uspomene
na suzama orošenom pijesku sniju
o ljubavi
